no title

Κάποιες φορές συμβαίνει να χάνουμε τα νοήματα, τις έννοιες των λέξεων, τον έλεγχο των συναισθημάτων μας..
Κούραση, συνήθεια, απογοήτευση, δυσσαρέσκεια για καταστάσεις, ανθρώπους,¨δικούς μας ανθρώπους¨, τη ζωή μας την ίδια.

Και κάπου εκεί είναι που βρισκόμαστε μετέωροι,
σα να μην ανήκουμε πουθενά,
σα να μην έχουμε τίποτα απολύτως,
πέραν αυτού, του εαυτού μας που σε μια τέτοια φάση
δεν τον συμπαθούμε και πολύ, νομίζω.

 Του καταλογίζουμε τα πάντα και του ρίχνουμε τα βέλη μας,
 σαν επαγγελματίες αθλητές τοξοβολίας.
 Στόχος μας; Το κέντρο φυσικά!
 Νομίζοντας ότι έτσι θα κερδίσουμε τον αγώνα..
 ή μήπως απλά χάσουμε και ότι μέχρι τώρα είχαμε;;
 Πάντα μπορεί κάποιο βέλος να ξεφύγει της πορείας του,
 παράπλευρες απώλειες,
 ξέρεις...

Ας αφήσουμε τα τόξα και τις φαρέτρες στην άκρη,
γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο,
μόλις αφήσουμε το βέλος από τη χορδή
δεν γυρίζει πίσω, όσο και αν μετανοιώσουμε
για το στόχο που σημαδέψαμε..

 Πιάσε με λοιπόν από τη μέση και χαρισέ μου αυτό το χορό...
 Το ένα και μοναδικό μου tango, θέλω να το χορέΨω μόνο μαζί σου...

υ.γ- μπορείς να διαλέξεις εσύ το κομμάτι

Tango

Είδα λέει πως ήμασταν μαζί σε ένα έρημο δρόμο,
βράδυ, με φως λιγοστό από τις καλυμμένες με ομίχλη
λάμπες, είχε βρέξει νωρίτερα...
Περπατούσαμε δίπλα δίπλα, σχεδόν αγκαλιά,
ντυμένοι με ρούχα από άλλη εποχή...

Εσύ κοστούμι και καπέλο και εγώ μαύρο φόρεμα
με τα μαλλιά πιασμένα ένα κότσο χαμηλά στο λαιμό..
Και ξαφνικά σα να γέμισε ο δρόμος μεγάφωνα και ένα
tango άρχισε να παίζει δυνατά  - κοιταχτήκαμε και με
μια απότομη κίνηση με τραβάς από τη μέση και με κολλάς
πάνω σου - αρχίσαμε να χορεύουμε σαν ένα σώμα τόσο
συχρονισμένα, σαν χορευτές πάνω στη σκηνή,σα να το κάναμε πάντα,
 με κοινό που μας κοιτούσε με τα μάτια γουρλωμένα μη μπορώντας να
βγάλει ούτε ένα επιφώνημα θαυμασμού...κάτι τελοσπάντων..

Ναι, τόσο τέλειος ήταν ο χορός μας λέει..
Και εμάς δε μας αφορούσε τίποτα από όλα αυτά  παρά
 μόνο το tango, ο χορός, που μας έκανε να μοιάζουμε ένα,
οι κοφτές κινήσεις και το ηλεκτροφόρο άγγιγμα που μας θύμιζε
πως ήμασταν δύο..

Τώρα θα μου πείς πως γίνεται να χορεύουμε tango
αφού κάνεις από τους δυο μας δεν ξέρει...
Τι να πω; Στα όνειρα όλα γίνονται...
'Η μήπως ξέρουμε; Η ζωή μας δεν είναι σαν
ένα tango; 

4

 Καθώς η Μόλλυ με πλησίασε με απλωμένα τα χέρια για αγκαλιά πήρε είδηση 
τον λεμούριο που 'χε στηθεί στην πόρτα κ' είπε σιγά εντάξει είναι μπαμπά 
θα μείνω τώρα μόνη με τους φίλους μου κι όπως ο λεμούριος έκλεινε μ' ένα 
απελπιστικά αργό τρόπο το πορτόφυλλο η Μόλλυ μ' έκλεισε στην αγκαλιά της
 και με τάραξε γιατί κάθε που μ' ακουμπούσε ένα γλυκό παχύρρευστο υγρό
 έτρεχε μέσα μου στα γόνατα λιγώνανε οι κλειδώσεις και μια δροσιά έπαιρνε
 βόλτα στο στήθος μου.
Για μια στιγμή τραβήχτηκε μακριά μου και με κοίταξε—μα είσαι πολύ ωραίος
 απόψε και μετά γύρισε στη Μπέττυ που ξύνιζε στο παράθυρο και είπε
—δεν είναι πολύ ωραίος απόψε και μετά είρθε κοντά μου κ' είπε σιγά
—μακάρι να 'σουν έτσι ωραίος κάθε μέρα.

Με φίλησε απαλά στα χείλη κ' είχε τη γεύση του κοκκινόξανθου εκείνου σιροπιού 
που αφήνουν τα σφεντάμια το φθινόπωρο. Το πρόσωπό της είχε κι αυτό χρώματα 
του φθινοπώρου χλωμό κόκκινο του πλατανόφυλλου στα μάγουλα που χρύσιζε 
στα ζυγωματικά
 —το τελευταίο σκούρο πράσινο πρίν το χειμώνα μες στα μάτια της και τα μαλλιά
μαύρα κοντά με ίσιες αφέλειες στο μέτωπο σαν της Λουίζ Μπρουκς.

Και έρχεται που λές μια στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις,
ένα απλό μήνυμα το οποίο βλέπεις με μια ημέρα καθυστέρηση
και σε κάνει να χαμογελάς, έτσι απλά...
ναι, αλήθεια σου λέω να,κοιταξέ με
χαμολελάω(σωστά το έχω γράψει)...


 

close to 40

Χρόνια μου πολλά, να με χαίρομαι!

Ευχαριστώ...

#11 ― βροχή όπως tango

                                    ''Ας βάλουμε και μια βροχή για ατμόσφαιρα''

                                                   

Rappelle-toi Barbara  

Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Epanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara

           —Θυμήσου Βαρβάρα—έβρεχε αδιάκοπα στη Βρέστη κείνη τη μέρα—και περπατούσες χαμογελαστή— λαμπερή—γοητευτική—καταβρεμμένη κάτω απ’ τη βροχή—Θυμήσου Βαρβάρα …

—εντάξει που να χέσω μέσα τη μελαγχολία μου όλοι ψάχνουμε για μια γκόμενα μες στη βροχή.

#10 ― σελίδα 211

Κ. Τζούμας, Α. Παναγιωτίδης/Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

 Βρήκα τη Στέλλα χωμένη σε μια κόχη να πήζει και να παίζει στα χείλη της ένα ποτήρι τζίν με διάθεση να το μασήσει με κοίταζε προκλητικά καθώς την πλησίαζα πήρα το ποτήρι από το χέρι της-διαταγή απ' το αφεντικό να σε χορέψω μου πήρε πίσω το ποτήρι το άδειασε μονορούφι το 'δωσε σ' έναν άγνωστο τύπο που περνούσε δίπλα και μ' άφησε να την τραβήξω πίσω μου―ο Όλιβερ που έκοβε κίνηση έριξε ένα μαλακό λάτιν.

Έχει δίκηο που δεν την αφήνει ο Μάνος να χορεύει πολύ κούνημα και νόημα η δικιά σου αλλά από πρόσωπο μάσκα πέτρινη σκιστά μελιά μάτια αίνιγμα και πολύ αντιπαθέκλω. Τώρα πως γίνεται να πασσάρει τέτοια κρύα μάπα και τέτοιο σάλεμα στη μέση τι να πω; πολύ κόντρα το βλαμμένο και σκηνικό σκέτο δούλεμα την έχεσα κι εγώ κι έκανα τα δικά μου όσο πιο σεμνά μπορούσα μην τα πάρει ο Μάνος και χεστούμε πως του ξεσηκώνω το γκομενάκι όμως πολύ βαριεστημένα ρε πούστη μου σα να τραβούσα κουπί σε γαλέρα κ' επιτέλους τέλειωσε κ' η πιτσούλα ο Όλιβερ έριξε καπάκι ένα παλιό μπλουζ της Τζο Στάφφορντ σκέτο θάνατο κ' η Στέλλα κόλλησε πάνω μου και τη χώνεψα στη μεγάλη αγκαλιά μου πολύ κρυμμένη σάρκα η σπασαρχίδω πλάκα μου κάνει;―όμως μια στιγμή μαντάμ τέρμα τα δίφραγκα ο Μάνος απαγορεύει τα σφιχτά και τα τριψίματα-και συ κάνεις ότι σου λέει ο Μάνος;―μάλιστα κάνω ότι μου λέει ο Μάνος κι άντε πήγαινε τώρα στη βεράντα γιατί 'ναι μόνος του κι έχει και τα ρούχα του―κ' εγώ έχω τα ρούχα μου ρε Σπόρε και με παράτησε κι έφυγε για τα ποτά. Κάτι τρέχει με τα φιλαράκια μου σίγουρα κάποιος της κάρφωσε τ' αρραβωνιάσματα του δικού μου.

ΝΝ μια στεκιά στο μάτι του μοντεζούμα

trip and return

- γιατί εσύ είσαι κάτι άλλο κ΄εγώ είμαι
η Μόλλυ
γι' αυτό είσαι εδώ-

-τί είναι; με κοιτάζεις σαν χαμένος...
-δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ..
-εδώ είμαι,κοίταξέ με...
-προσπαθώ να συνηθίσω το φως σου...

-κάτι με'εσπρωξε στα μάτια της έσκυψα κοντά και ακούμπησα τα χείλη μου στις βλεφαρίδες της και τη φίλησα απαλά μετά στο άλλο μάτι πήρα τα ματοτσίνορά της και τα κράτησα λίγο μέσα στο φιλί και όταν αποτραβήχτηκα αργά κ'είδα το βουρκωμένο βλέμμα της τότε κατάλαβα ότι η Μόλλυ μ'αγαπούσε_






-φεύγεις;
-πρέπει..
-μου λείπεις ήδη...
-ποτέ δεν είναι αρκετό..
-θα ξανάρθεις όμως, έτσι δεν είναι;
-θα ξανάρθω!
-υπόσχεση;
-υπόσχεση!
-Μαζί
-Μαζί











-είσαι πάντα εδώ...

- και εσύ το ίδιο_ημέρα 8η